Vrijdagmiddag loop ik met mijn winkelkar in de wijksuper tussen de groenten & fruit en de naastliggende vleesafdeling. Er komt een man – stevige veertiger – met een winkelmandje binnen en hij loopt direct naar het vlees, waar hij een bekende tegenkomt; een lange veertiger met een korte leren jas. “Mijn dochter eet geen vlees meer en ik moet iets vegetarisch voor haar kopen”, zegt de stevige veertiger zeer luid. “En uitgerekend dit weekend hebben we een BBQ!”. “Nééé’, écht gast? Dat meen je niet!”. De twee mannen begrijpen elkaar. Terwijl de vader van de nieuwe vegetarische dochter vergeefs zoekt naar iets vleesloos tussen het vlees loopt de andere naar de groenten & fruit afdeling en houdt een komkommer omhoog. “Hé, een vegetarische komkommer!” Beide mannen lachen luid.
Ik moet denken aan de schooltijd van zoon J. Hij werd vegetariër toen hij beelden op TV zag van de gekke koeienziekte in Engeland. Tijdens kookles op school vertelde J. aan de juffen dat hij geen vlees meer at. Hij was vegetariër geworden. De juffen reageerden vol ongeloof. Een kind dat vegetariër werd. Dat kon niet. Kleine J. was zó boos, dat het ons enige moeite kostte om hem weer rustig te krijgen.