In onze “dorpswijk” kom ik vaak bekenden tegen en dan groeten wij elkaar. In Groningen was het altijd “moi”, maar sinds ik in Zwolle woon gebruik ik meerdere begroetingen die afhankelijk zijn van de relatie. “Hoi, Hallo, Dag, Hé”. Bij de laatste plak ik er vaak een voornaam aan vast om de goede band te bevestigen. Hoi, Hallo en Dag gebruik ik zonder voornaam: een formele begroeting, die ik ook uit respect gebruik voor bekenden die ouder zijn dan mij.
Er zijn ook begroetingen die zijn begonnen door iets gezamenlijks (hond uit laten!) maar die nog steeds plaatsvinden. Een beetje geforceerd van beide kanten, zo voelt het. Ik kan het ceremonieel eindigen door niet meer te groeten of de persoon aan te spreken dat we uitgegroet zijn. Ik kies voor de milde oplossing door de begroeting zo lang mogelijk uit te stellen (wat doet hij/zij?) of bijna geluidloos een groet mompelen.