Vorige week was mijn afspraak bij de tandarts. Voor mij altijd een gecombineerde van de mondhygiëniste en aansluitend de tandarts voor controle. Niet mijn favoriete afspraak maar ik ga wel twee keer per jaar, omdat anders mijn tandsteen niet meer in één afspraak kan worden verwijderd, volgens Wanda, mijn mondhygiëniste. Zij is vandaag net als altijd niet spraakzaam, maar zegt nu wel wat ze gaat doen. In het verleden heb ik enkele aanvaringen gehad met de man van Wanda met het organiseren van een tennistoernooi, en vermoed dat ze zich daarom zakelijk opstelt en altijd de volle 40 (!) minuten gebruikt om mij te pijnigen. Sinds de vorige behandeling heeft ze nog een nieuwe marteling bedacht. Ik krijg een ruim zittende bril met gele glazen op mijn neus gedrukt, die langzaam zakt en mijn wimpers naar beneden drukt zodat ik niet meer kan focussen op het tegelplafond met een tegelgrote onderzee afbeelding. Na bijna drie kwartier “kin op de borst; links draaien; rechts draaien” maakt Wanda een einde aan de foltering en verheug ik me op de controle van de tandarts. “De tandarts is ziek, u moet een nieuwe afspraak maken”.