Tijdens mijn lagere schooltijd in Farmsum kwam één keer per jaar de schooltandarts op bezoek. Als de bus op het schoolplein parkeerde brak voor ons een onrustige week aan. Wanneer ben ik aan de beurt? Ik denk dat het per klas ging en je werd nooit overgeslagen. In die tijd snoepten de kinderen minder maar het dagelijks tandenpoetsen was geen routine. Zelf kan ik mij niet herinneren of en hoe vaak ik poetste. Wel dat er altijd wel iets viel te saneren aan mijn kindergebitje. Of een nieuw gaatje vullen of de oude vulling eruit en een nieuwe erin. Na de lagere school was ik verlost van de schooltandarts en kwam ik onder behandeling van tandarts de Groot aan de Singel in Delfzijl. Zelden hoorde ik “je boft geen gaatjes”. Meestal was er werk aan de winkel en werden de gaatjes gevuld of de oude vullingen eruit gepeuterd en nieuwe erin geduwd. Later begreep ik dat niet de kwaliteit van de vulling reden was om te vervangen maar de vergoeding van het Ziekenfonds, die meende dat een vulling maar enkele jaren mee kon gaan.